De boermarke of marke is een eeuwenoude vereniging van zelfstandige dorpsbewoners die de gemeenschappelijke eigendommen van dat dorp beheert. Het woord marke wordt ook gebruikt om het gebied mee aan te geven dat bij een dorp hoort.

De (boer)marke bestond hoofdzakelijk op het platteland in het oosten van Nederland (Drenthe, Overijssel, met name Twente, en Gelderland, met name Veluwe en Achterhoek). In de Middeleeuwen ontstonden hier permanente nederzettingen, de buurschappen. Het gaat dan veelal om brinkdorpen, bestaande uit een aantal boerderijen gegroepeerd rondom een gezamenlijk dorpsplein (de brink).

Weetje: De brink is het "plein" in een dorp dat vaak bestaat uit gras en bomen. De brink is van oorsprong het veld waar het vee werd verzameld, om daarmee als kudde naar de gemeenschappelijke gronden te gaan. De brink lag dan ook van oorsprong aan de rand van het dorp (vergelijk het Engelse brink = rand). Later vond meer bebouwing rond de brink plaats, zodat brinken zich nu binnnen het dorp bevinden.

Elke buurschap had een afgebakend grondgebied ter beschikking, de marke (letterlijk betekend marke "grens"). De marke was als onverdeeld grondgebied in gezamenlijk eigendom van de zelfstandige dorpsbewoners, die er elk een vastgesteld aandeel in hadden. Dit aandeel wordt waardeel genoemd. De hoeveelheid waardelen die iemand bezat bepaalde, hoeveel macht hij had in de boermarke en daarmee in de buurschap.

Bewonersgroepen

De bewoners van een middeleeuws buurschap kunnen in een aantal groepen worden onderverdeeld:

de zelfstandige boeren of eigenerfden, die hun erf in eigen bezit hadden
de pachtboeren of meier die een erf bewoonden dat in eigendom was van een ander (een eigenerfde, een edelman, een kerk of een klooster)
de arme zelfstandige boeren of keuterboeren, die minder dan een kwart waardeel bezaten
de arbeiders, in dienst van een eigenerfde of meier
indien aanwezig: de geestelijken, van de parochie of van het klooster
indien aanwezig: de adel, die meestal buiten het dorp woonde op een eigen landgoed, de havezate

Eigenerfden

De eigenerfden vormden de kern van de buurschap, hetgeen blijkt uit het feit dat enkel zij buren werden genoemd. Het waren enkel de eigenerfden, en dan nog enkel de mannelijke gezinshoofden, die het bestuur van de boermarke (en daarmee van de buurschap) vormden. Zij vormden in vergaderingen, samen met een vertegenwoordiger van de landsheer, het openbaar gezag en daarmee tegelijk het laagste bestuurlijke en gerechtelijke niveau. Zij waren ook met de adel de enigen die vertegenwoordigd waren in het 'provinciaal' bestuur.

Gedwongen Verdeling

De macht van de boermarken werd pas beperkt door de komst van de burgerlijke gemeente in de Franse tijd (vanaf 1807/1811), hoewel deze ook al snel gedomineerd werd door de eigenerfden. Koning Willem I waren de onverdeelde markegronden een doorn in het oog. Hij stimuleerde de scheiding (verdeling) van de markegronden, door wettelijk vast te leggen dat één waardeelhouder een scheiding van de gehele boermarke kon eisen. Tussen 1834 en 1870 werden zo alle bouwlanden (de essen) en heidegronden naar hoeveelheid waardelen juridisch verdeeld onder de waardeelhouders. In de praktijk duurde het echter nog tot de komst van de kunstmest eind negentiende eeuw en de daaropvolgende heideontginningen begin twintigste eeuw, voordat alle gronden daadwerkelijk in aparte kavels werden verdeeld.

Buurschap De Essen

Het buurschap ten oosten van het dorp Colmschate wordt "De Essen" genoemd alwaar het landgoed "De Bannink" ligt.

Weetje: Een Es (ook: eng, enk of bolle akker) is een verhoogde akker, vaak te vinden op zandgronden in het oosten van Nederland. De grond werd jaarlijks bemest met plaggen die verrijkt waren met dierlijke mest. Daardoor kwamen de essen soms nog hoger te liggen. De mest werd vanuit het midden van de akker verdeeld, waardoor de essen in de loop van de tijd bolvormig werden. In het noorden van Overijssel is es het gangbare woord, net als in Twente en de Gelderse Achterhoek. In Salland en op de Veluwe wordt het woord enk vaker gebruikt. Zo dan weten we nu ook waar de benaming Colmschater Enk vandaan komt.

Handhaving

De boermarken bleven na de scheidingen echter gewoon bestaan als beheerders van de overgebleven gronden en de vele boerwegen, de landwegen die gezamenlijk door de boeren werden gebruikt. Pas in de twintigste eeuw werden ook deze taken op veel plaatsen door de gemeenten overgenomen.

In een aantal dorpen raakte de boermarke daardoor overbodig en werd ze afgeschaft, maar in een aanzienlijk aantal dorpen in het Saksische taalgebied bestaat ze nog. De boerwegen en de ruige gronden, die veelal in de loop van de tijd met bos zijn begroeid, worden er nog steeds door de boermarke beheerd. Bovendien fungeert de boermarke op sommige plaatsen nog als dorpsvereniging, die de belangen behartigt en allerlei activiteiten organiseert.

Het Schoutambt Colmschate

Het dorp Colmschate is gelegen in de buurschappen Hoge en Lage Weteringen en Essen. Colmschate maakte deel uit van het schoutambt Colmschate, dat in 1811 de gemeente Diepenveen werd. Het schoutambt bestond uit zes marken; te weten:

de Gooier Marke
de Marke van Oxe
de Marke Borgel
de Marke van Tjoene
de Marke Rande en
de Marke Averlo

De Gooier Marke

Een Marke is weer onder te verdelen in een aantal buurtschappen, zo was de Gooier Marke verdeeld in acht buurtschappen; te weten:

Wechele
Riele
Weteringen
Essen
Ortele
Okkenbroek
Lettele en
Linde

De Hoge en Lage Weteringen

Het buurschap Weteringen was weer verdeeld in de Hoge Weteringen en de Lage Weteringen. Het Dorp Colmschate ontstond pas na 1830 toen er een school en een hervormde kerk aan de Holterweg waren gebouwd. Voorheen gingen de Colmschater bewoners naar erve "De Hulle" in Hoge Wetering waar school en kerk werd gehouden.

Tot begin jaren zestig werden de huisnummers ten noorden van de Holterweg voorafgegaan door de letter "W", dit was het gebied van de Hoge Weteringen. Ten zuiden van de Holterweg werden de huisnummers voorafgegaan door de letter "C" (van Colmschate), dit was het gebied van de Lage Weteringen.